ดีไม่ดีอย่าว่ากันนะคะ มือไหม่หัดเขี่ยค่ะ
เปิดเทอมวันเเรก
ผมเห็น'เขา'กำลังจะเดินกลับบ้านคนเดียว อย่างน้อยนักเรียนโรงเรียนเดียวกัน เเล้วอีกอย่างผมยังเป็นถึงประธานนักเรียน ผมจะเป็นห่วงนักเรียนที่ผมต้องดูเเลไม่ได้เหรอ ตอนนี้ในโรงเรียนไม่มีใครอยู่เเล้ว ผมจัดเเจงปิดประตูเเล้วรีบเดินออกไป เดินตามหมอนั่นให้ทัน
" นี่ ! " ผมทักหมอนั่น เเน่นอน..คนเราเวลามีใครเรียกก็ต้องหันเป็นเรื่องธรรมดาสิครับ จริงไหม ? เเค่ว่าคนตรงหน้าผมหันมาเเล้วทำหน้าหงิกให้ผมเเค่นั้นเอง " จะเดินกลับบ้านคนเดียวเหรอ ให้ชั้นไปส่งนะ " ผมพูดต่อเเล้วรีบสาวเท้าเดินตามไป ถ้าจำไม่ผิดผมไม่เคยเห็นเขาในโรงเรียนนี้คิดว่าคงเป็นเด็กใหม่ อยูม.ปลาย ปีหนึ่ง(ม.4) ตัวค่อนข้างเล็กกว่าผมเยอะเลย ผมสีน้ำตาลไม้ ดวงตากลมโตสีเดียวกับผมเเค่อ่อนกว่านิดหน่อย ใบหน้าเกลี้ยงเกลา ผิวขาว(คิดว่า)นุ่มน่าสัมผัส น่ารักจัง รูปร่าง หน้าตา ค่อนข้างเหมือนเด็กผู้หญิง ถ้าไม่เป็นเด็กผู้ชายล่ะก็ผมจีบไปเเล้วล่ะครับ เเต่ว่าเด็กโรงเรียนเรา อืม... อาจจะจีบหมอนี่ก็ได้ ทำไมน่ะหรอ ก็โรงเรียนผมน่ะนะ มันเป็นโรงเรียนชายล้วยน่ะสิ ! พูดเหมือนเป็นเรื่องคอขาดบาดตายเลยนะ อิอิ
"นาย...จะไปส่งไหม ถ้าไม่ชั้นจะได้กลับเอง " รุ่นน้องคนนั้นถามพลางเอียงคอหน่อยๆ " อ๊ะ ! อื้ม ! จะไปเดี๋ยวนี้ล่ะ " มัวเเต่มองเพลินไปหน่อย เด็กคนนนั้นหันหลังให้ผมเเล้วเดินช้าๆเหมือนกำลังรอผมอยู่ ผมปปิดประตูรั้วเเล้วเดิินเติมเขาไป
"ว่าเเต่นายชื่ออะไรเหรอ"
"มิโดกะ ฮาระ"
"อ้อ ชั้นเรียกนายว่าฮาระได้ไหม"
"เเล้วเเต่.."
"ชั้นชื่อ 'ฮิเดกิ โยชิ' นะ ยินดีที่ได้รู้จัก " ผมว่าพลางยิ้มบางๆให้
"อื้ม" ฮาระตอบโดยไม่หันหลังมามอง เขาเดินนำผมอยู่ หึ! คนอะไรเย็นชาชะมัด พวกผมเอาเเต่เงียบมาตลอดทางจนกระทั่ง
.
.
.
.
.
.
"ถึงเเล้ว..ที่นี้นายก็กลับไปซ่ะ !! " เฮ้ยไล่กันหน้าตาเฉยเลยเรอะ คำขอบคุนล่ะ ไม่มีสักคำเลยเหรอ เเร้งนำใจชะมัด คนอะไรฟ่ะ เอ๊ะ ! เดี๋ยวนะ ! อยู่หอ'เหรอ คนเดียวเนี่ยนะ
"ชั้นขอไปส่งถึงห้องได้ไหม"
"ตามใจ"ฮาระตอบปัดๆ
ตอนนี้บรรยากาศไม่ดีมากเลยครับ ต่างคนต่างเงียบ ถ้ามีซาวน์ประกอบคงเป็นซาวน์เเบบหนังสยองขวัญที่ต้องนั้นเหยื่อกำลังหวาดระเเวง..ระวัง !!!..ข้างหลังคุนมีอะไรอยู่น่ะ !!!! ( ซาย:อย่านอกเรื่องสิย่ะ !! พล่ามๆของนายต่อไปเซ่ !!! // เอาพัดกระดาษฟาดหัวโยชิ ) ครับๆ เข้าใจเเล้วครับ คุนนักเขียน ให้ผมนอกเรื่องบ้างไม่ได้เหรอ...เอาเถอะ ยัยหล่อนก็เป็นซะอย่างนี้เเหล่ะ บล็อกตัวเองมีอะไรดีบ้างล่ะ (ซาย: ถ้าเเกไม่พูดต่อนะ ชั้นจะให้ฮาระเอามีดกระซวกท้องเเกจนตาย ) เลิกทำหน้าหลอนๆได้เเล้วครับเเค่นี้ยังหลอนไม่พออีกเหรอ (ซาย:อย่ามานอกเรื่อง ! บ่นของเเกต่อไปสิ ! ) เอ๊ะ ! ถึงไหนเเล้วนะ ใช่ บรรยากาศตรงนี้น่ะ มันอาจจะทำไห้เด็กน้อยที่(สมมติว่า)ยืนอยู่ตรงนี้ล้มลงไปนอนชักได้ง่ายๆเลยล่ะครับ
ตอนนี้ผมอยู่ในลิฟต์กับคนที่สามารถฆ่าเด็กน้อยได้ด้วยบรรยากาศนั่น ผมเห็นหมอนั่นกดเลืกชั้นบนสุด ตอนนี้น่ะ ผมอยาก...อยากไห้หมอนี่สนใจผมหน่อย ผมไม่อยากเป็นหมาหัวเน่า ใครก็ได้มองมาทางชั้นที พูดกับชั้นที ผมได้เเต่โอดครวญในใจครับ หลุดปากไป อายตายเยย...... เเต่พอผมกำลังจะอ้าปากถาม "อย่ายุ่ง ! " หมอนี่มันมีตาอยู่ข้างหลังรึไงฟ่ะ หรือว่าได้ยินเสียงลมที่ออกจากปากผม หึ หูดีจริงๆ
ตริ้ง...
เสียงลิฟต์เป็นสันยานบอกว่าถึงชั้นที่ต้องการเเล้ว ฮาระรีบเดินตรงไปที่ห้องทันที ผมเลยต้องรีบเดินตามไปด้วย
"เอาล่ะ ถึงเเล้ว นายน่ะรีบๆกลับไปสักที" ไร้มารยาท ไร้มารยาทสุด ชั้นเป้นถึงรุ่นพี่นายนะแถมยังเป็นประธานนักเรียนด้วย อยากจะไปดูในห้องจังเลย พอจังหวะที่ฮาระกำลังจะเปิดประตู ไม่สิ ต้องบอกว่าเปิดเเล้วต่างหาก ผมรีบสไลด์ตัวเข้าไปทันที่ พอฮาระหันมาเห็นผมก็ทำหน้าไม่พอใจเล็กน้อยก่อนจะ.... "ชั้นไม่ได้อนุญาตให้นายเข้ามานะ ออกไปเดี๋ยวนี้เลย" พูดจบคุนท่านก็เดินมาทางผมก่อนจะออกเเรงดันหลังให้ผมออกไปข้างนอก
"นายอยู่คนเดียวเหรอ" ผมถาม
"นายจะยุ่งอะไรกับชั้นนักหนา ออกไปได้เเล้ว"
รอบที่3เเล้วครับที่เขาไล่ผม คนอะไรกันคำขอบคุนสักคำก็ไม่มี "ชั้นหวังดีนะ ถึงได้มาส่งน่ะ" รอบนี้ผมหันหน้าเข้าหาฮาระ เเต่ขอโทดเถอะ ไอ้คนที่ดันหลังผมอยู่ลื่นพรื่ดไปด้านหน้า ผมรีบหันไปคว้าตัวหมอนั่นเเล้วดึงเข้าอ้อมกอด ก่อนผมจะล้มก้นไปจุ๊บกับพื้น เหอๆ เจ็บครับเจ็บมากด้วย
"ฮะ....ฮาระจัง..."
ติดตามตอนต่อไป
