Title:
Sleepy Day
Author
note: มันวายนะเคอะ
ไม่รู้จักปิดไปเค่อะ
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ผลสุดท้ายคาโนะเป็นฝ่ายชนะ ไม่ทราบว่าด้วยวิธีใดก็เถอะ
ชินทาโร่เลยโดนกบเขียวเเท่งเมคาคุชิดันลากไปขึ้นรถไฟเหาะด้วย
"ฮะๆ ชินทาโรคุง ท่าทางอยากเล่นมากเลยเนอะ ฮะๆ ๆ "
หัวเราะเเบบไม่คิดจะเก็บอารมณ์กันสักหน่อยเลย ถ้าเป็นตอนปกติพี่เเกคงลงไปนั่งทุบพื้นอยู่เรียบร้อยเเล้วเเต่นี่เพราะอยู่บนหลังเด็กโข่ง
เอ๊ย เซโตะ ร่างเล็กเลยทำได้เเต่ทุบไหล่คนที่ตัวเองเกาะอยู่
ราวกับว่าความง่วงหายเป็นปิดทิ้งเเล้ว
สาเหต์ก็คงไม่ใช่อะไร สีหน้าของชินทาโรตอนที่กำลังเดินขึ้นรถไฟเหาะนั่นล่ะ ขนาดเซโตะยังอดขำไม่ได้
ยิ่งตอนก้าวขึ้นไปนั่งบนรถไฟนี้สิ ทำเอาเด็กชายในชุดหมีต้องหันหน้าหนี
เพราะอดขำไม่ได้
"
!!!!! "
"!!!!
"
ริมฝีปากของเซโตะสัมผัสเเก้มเนียนของอีกคนโดยไม่ได้ตั้งใจ
คนตัวสูงถึงกับพูดอะไรไม่ออก เเน่นอนว่าคาโนะเองก็เช่นกัน
ไอร้อยยิ้มพิลึกกึกกือบนหน้าทีขึ้นสีระรื่ออย่างชัดเจน
ท่าทางน่ารักๆของอีกฝ่าย ตัวต้นเหตุไม่อาจจะได้เห็น
เเละอยู่ๆน้ำหนักของคนตัวเล็กที่อยุ่บนหลังเขาก็หายไปเซโตะเห็นเด็กหนุ่มผมสีครีมวิ่งขึ้นไปนั่งบนรถไฟเหาะข้างชินทาโรพลางก้มหน้างุดๆ
อย่างกับว่การกระทำนั้นมันจะทำให้เขาไม่เห็นสีหน้าที่เเสนน่ารักของอีกฝ่ายได้เลย
เเต่เปล่าประโยชน์เซโตะยิ่งรู้สึกว่าบางที่เพื่อนคนนี้ของเขาก็น่ารักกว่าที่คิดนะ
สัญณาญบอกว่าจวนจะได้เวลาที่รถไฟเหาะจะถูกปล่อยตัวเเล้ว
เด็กหนุ่มชุดหมีวิ่งไปที่รถไฟเเทบไม่ทัน
พอขึ้นไปนั่งเรียบร้อยเขาแอบมองชินทาโรที่นั่งข้างๆคาโนะ
......ร้องไห้....พี่แกร้องไห้เลยเรอะ .....
คนนั่งตรงกลางมองตามเซโตะไป
"ฮะๆ ชินทาโร่คุง
ไม่ถึงตายสักหน่อยไม่ได้ห่วงหรกน่าาา ฮะๆ " พูดไปหัวเราะ
เเละชินทาโรเองก็ไม่ได้ร้องไห้เรื่องนี้ด้วย
[ เพื่อความปลอดภัยของท่าน
กรุณาาดเข็มขัดนิรภัยให้เรียบร้อย]
หลังจากสิ้นเสียงนั้นเเล้วปฎิกิริยาของชินทาโรก็ยิ่งหนักเข้าไปใหญ่
จะเรียกว่าปล่อยโฮเลยก็ว่าได้ โชคดีที่ว่าพวกเขานั่งเเถวสุดท้าย
ถ้าคนข้างหน้าไม่หันมาก็คงไม่เป็นไร
ทันทีที่รถไฟเคลื่อนตัวออกไป....
"ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก"
เอ่อ...
ไม่ทราบว่าพี่แกจะไม่คิดเก็บเสียงไปร้องตอนที่มันเสียวกว่านี้เลยเหรอครับ
นี่เป็นความคิดของบรรดาคนที่นั่งอยู่เเถวนั้น
เเละจนกระทั่งหมดรอบรถไฟเหาะนั่น
"โอ้กกกก "
นี่เป็นอีกเสียงที่ได้ยินไปทั่วบริเวณนั้น
คาโนะที่ยืนมองอยู่ห่างๆก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้
เขาเเทบจะทรุดลงไปนั่งทุบพื้นอย่างที่ทำเป็นประจำเสียด้วยซ้ำ
ส่วนกบเขียวผู้จืดจางนั้น
ได้วิ่งไปซื้อน้ำมาเพื่อให้ชินทาโรล้างปากเป็นที่เรียบร้อยเเล้ว
ตัวคนออกเงินคาดว่าจะกลับไปคิดเงินค่าน้ำเเล้วบอกภาษีค่าเดินสัก 10 เปอร์เซ็น
"จะว่าไป เซโตะ
ผมเบื่อเเล้วล่ะ "
คนใส่ฮู้ดสีดำพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้มเเล้วเดินไปหาชินทาโรที่กำลังนั่งอ๊วกอย่างฮาร์ดคอร์เเถวๆนั้น
เเละเเน่นอนว่าคนที่ต้องลากชินทาโรกลับฐาานคือเซโตะ
ส่วนเด็กชายตัวเล็กนั้นทำหน้าที่โทรศัพท์ไปบอกหัวหน้าของว่า "เบื่อเเล้วล่ะ
พวกผมกลับก่อนนะ "พร้อมร้อยยิ้มสดใสที่อีกด้านไม่สามารถเห็นได้
เเละสิ่งที่ได้รับกลับมาคือเสียงกร๊ดลั่น
มั่นใจได้เลยว่าโมโมะคงลากหัวหน้าของเขาเข้าไปในบ้านผีสิงอย่างเเน่นอน
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตัดจบมร่างงงง ไม่รูจะต่อยังไงเเล้วค่ ต่อไม่ถูก //พราก
ไม่มีตอนต่อไปสำรับเรื่องนี้เเล้วนะคะ
หัวตันไปหมดเเล้วค่ะ อยากทำโปรเจ็คยาวบ้างเเต่ก็คงต้องดองเเน่
ขอบคุณที่คอยติดตามค่ะ
สำหรับคูนี้อาจจะเขี่ยออกมาอีกนะ <3
sai
