วันอังคารที่ 4 มีนาคม พ.ศ. 2557

[S.fic kagerou Project] Sleepy Day 2/?






สวัสดีค่าาาาาาาาาาา


เอามาต่อไห้ค่ะ






" ชาย รัก ชาย "ค่ะ รับไม่ได้อย่ามาอ่านนะคะ !!
เตือนเเล้วนะคะ ถ้ารับไม่ได้ ไม่ต้องมาอ่านค่ะ










                 "เจ้าบ้าเซโตะ" ถึงเจ้าของชื่่อจะเดินออกจากห้องไปนานเเล้ว เเต่คนที่อยู่ในห้องยังหน้าเเดงไม่หาย เจ้าของเรือนผมสีครีมส่ายหน้าเบาๆเพื่อไล่ความคิดที่อยู่ในหัวเมื่อกี้ออกไป เเล้วเขาจึงลุกขึ้นเพื่อไปเเต่งตัวให้เรียบร้อย เเต่พอคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ก็พลันหน้าแดงอย่างเลี่ยงไม่ได้ เจ้าตัวเลยตัดปัญหาเรื่องนี้โดยการไม่คิดและเเต่งตัวต่อไป

         


           หลังจากคาโนะเดินออกจากห้องแล้ว บรรดาสมาชิกกลุ่ม Mekkushi dan ก็รีบตรงดิ่งไปยังสวนสนุกทันที   เมื่อถึงสถานที่ที่ตกลง(ว่าจะมา)กันเเล้ว พวกคิโดก็เดินหายไปพร้อมกับโทรศัพท์ของชินทาโร่(ที่มีเอเนะอยู่ในนั้น เทอเองก็ตตกลงที่จะไปกับพวกสาวๆด้วยสาเหตุที่ว่า 'นายท่านไม่ค่อยใส่ใจชั้นเลย'จึงทำไห้พวกหนุ่มๆของกลุ่มต้องไปเที่ยวกันเอง




   


         ตอนนี้เด็กหนุ่มผมสีครีมกำลังทำหน้าง่วงนอนอยู่

                "ยานอนหลับมันแรงขนาดนั้นเลยเหรอ" เซโตะถาม เพราะเขาคิดว่า มันน่าจะหายไปตั้งเเต่เด็กหนุ่มตรงหน้าตื่นจากการนอนหลับหน้าตู้เสื้อผ้านั่นเเล้ว "ไม่รู้สิ ตอนนี้มันง่วงๆน่ะ" คนตอบไม่พูดเปล่า เขาเดินไปหาเด็กหนุ่มรุ่นเดียวกันที่ใส่เเจ็ตเก็ตสีเเดงอยู่ก่อนจะโน้มตัวพิงออกของคนตรงหน้า คนถูกพิงทำหน้าตกใจนิดหน่อย ชินทารโรส่งสายตาไปทางเซโตะเพื่องขอความช่วยเหลือ ที่พึ่งของเขามีสีหน้าไม่พอใจทันทีที่เห็นการกระทำของร่างเล็ก ถึงอย่างนั้นก้ได้เเต่เก็บเงียบไว้ในใจเพราะตัวเองก็ไม่เข้าใจกับความรู้สึกนี้ ทั้งที่คนๆนั้ันก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน


              "เฮ้ ! คาโนะไหวรึเปล่า เอ่อ...ออกไปก่อนได้ไหม" ชินทาโร่พยายามดันคนที่ซุกอกให้ออกก่อนจะจับให้คนๆคนนั้นยืนดีๆ  "นี่ๆๆ !  พวกเราไปเล่นรถไฟเหาะกันเถอะ "   ไม่มั่นใจเหมือนกันว่าที่พูดไปเพราะอยากจะช่วยคนตรงหน้าหรือว่าเเค่อยากจะเบี่ยงเบนความสนใจกันเเน่ เเต่ว่านั่นก็เป็นการช่วยให้ร่างเล็กผละออกจากตัวของชินทาโร่เเล้วเดินมาทางคนที่เอ่ยชวน




           "รถไฟเหาะเหรอ..." เดี๋ยวรอยยิ้มง่วงเหงาหาวนอนนั่นมันอะไร เเล้วไหนจะสายตาที่เหล่มามองชินทาโร จนมนุษย์โค้กรู้สึกได้  คนเสื้อเเดงเหงื่อตกก่อนจะหันหลัจ เข้าชาร์ต เตรียมซอยเท้าไปเยี่ยงนักวิ่งเหรียญทอง
           

เเต่มันง่ายขนาดนั้นหรอก....



       เจ้าของเรือนผมสีครีมคว้าหมับเข้าให้ที่เเขนของชินทาโร ยิงไปกว่านั้นรอยยิ้มบนใบหน้าของร่างเล็ก มันน่ากลัวกว่าเดิมเข้าไปอีก


       คนโดนฉุดไว้ ส่งสายตา"อ้อนวอน"ไปหากบประจำกลุ่มทันที


       คนที่ฉุดอีกคนไว้ก็ทำตามทันที



      เอาล่ะ สงครามความน่ารัก ขีดฆ่าแปป สงครามที่มีเเต่ความน่ากลัวก็เริ่มขึ้น  เซโตะจะเลือกฝั่งไหนกันนะ โปรดติดตามตอนต่อไป !!!


------------------------------------------------------------------------------------------------------------


นี่เอ็งตัดจบตอนง่ายๆงี้เลยเรอะ

   ใช่ค่ะ //พยักหน้ารับโทษ

ไม่สั้นไปเรอะ

     สั้นมากด้วยค่ะ


เอาเป็นว่าซายขอโทษนะคะ ตอนหน้าจะต่อให้เต็มอัตราเลยค่ะ ! ขอบคุณที่มาอ่านกันนะคะ

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น