[MyFiction] Daily Diary [1]

"ฮะ....ฮาระจัง"




                 เห....นั่นใครน่ะ อยากบอกนะว่ารูมเมทนายน่ะ เขาเข้าใจผิดตายเลย ทำไมน่ะเหรอ ก็.....ก็...ผมน่ะตอนนี่ผมน่ะ กอด...กอดฮาระอยู่น่ะสิ ว๊ากกกกกกกกกกกกกก !!!

             

                "เอ้า ปล่อยได้เเล้ว" คนที่ถูกกอดอยู่เมื่อกี้สะบัดตัวออกจากอ้อมเเขนของผม ก่อนจะลุกขึ้นไปบอกความจริงกับเพื่อนของเขา

"คุนคนนั้นน่ะ เอ่อ คุนประธานนักเรียนคนนั้นน่ะ .....มาส่งฮาระจังเหรอครับ"

"อื้ม เห็นจะเดินกลับบ้านคนเดียวน่ะ"

"งั้นเหรอ ใจดีจังนะครับ"

"แฮะๆ"

"เขาเรียกว่ายุ่งไม่เข้าเรื่องต่างหาก" นั่นไงๆ  ฮาระมาเเทรกเเล้ว พูดดีๆกันหน่อยก็ได้ ชั้นหวังดีกะนายนะ

"ฮาระจัง เขาอุส่ามาส่งน่ะ อย่าลืมขอบคุน คุนประธานนักเรียกเค้าด้วยนะ"

"เรื่องสิ ! ชั้นไม่ได้ขอสักหน่อย หมอนี่มาส่งชั้นเอง" ฮาระ เจ้าคนไร้มารยาท ขอบคุนสักคำก็ไม่มี คนอะไรกัน(ฟ่ะ)

        "ว่าเเต่คุนประธานนักเรียนชื่ออะไรเหรอครับ ผม..นากาเสะ ซายะ ครับ" เด็กคนนั้นเเนะนำตัวกับผม อย่างสุภาพ เน้นนะครับ 'อย่างสุภาพ'  แหมๆ เขาถามผมก็ตอบไป " ฮิเดกิ โยชิ ยินดี่ที่ได้รู้จักนะ"

"ฮาระจังฝากหยิบพุดดิ้งมาให้คุนฮิเดกิทีนะ"

              ระหว่างที่ฮาระเดินไปหยิบพุดดิ้ง ผมก็แอบมองไปรอบๆห้อง ห้องนนี้ค่อนข้างใหญ่พอสมควร ของใช้ถูกจัดเรียงอย่างมีระเบียบ ตู้เย็น ตูเสื้อผ้า โต๊ะเครื่องเขียน อะไรหลายๆอย่าง บลาๆ ผมไม่รู้หรอกนะ ว่าใครเป็นคนจัดห้องน่ะ เเต่ว่าคนๆนั้นจัดได้สวยมาก อยากมาอยู่ที่นี้จังเลย

         ขณะที่ผมกำลังจะหันไปถาม ผมก็เห็นฮาระพยักหน้าหงึกๆ เเล้วเดินออกจากบริเวณที่ซายะอยู่ ผมเลิกสนใจตรงนั้นก่อนจะมองไปทางคนที่ขอพุดดิ้ง ส่งสายตาไปไห้เป็นนัยๆว่า จะขอเดินสำรวจรอบห้องหน่อยนะ เเต่ระหว่างนั้นก็นึกเรื่องที่อยากจะถามได้

         "เอ่อ..."

                        "เอ้า ! พุดดิ้ง !!!" ไม่ทันผมจะพูดจบ ไม่สิ ต้องบอกว่า ไม่ทันผมจะได้ถามก็มีคนเอาพุดดิ้งมาไห้ คุนท่านครับไม่ทราบว่าไปโมโหอะไรมากันครับ ประจำเดือนมา ?(ซาย:แกจะบ้าเรอะ) หรือว่าอึไม่ออก ? (ซาย:อีโรคจิต) โดนจีบ ? (ใครก็ได้ฆ่ามันที !!!!!)  "ขอบใจนะ ฮาระจัง"พูดจบเจ้าตัวก็โดดกอดคนที่เอาพุดดิ้งมาไห้ทันที คนโดดกอดเองก็ไม่ทันตั้งตัวเซล้มไปนอน(กอดกัน)ที่พื้น  อ่าาาา

                  "ของในตู้เย็นใกล้หมดเเล้ว ชั้นจะออกไปซื้้อ พวกนายจะเอาอะไรไหม" ฮาระที่ลุกขึ้นมาเรียบร้อยเเล้วพูดกับคนขี้เกียจ(ลุก) "ไปดีมาดีนะเอ้ออออ" เดี๋ยวนะ คุนท่านไม่คิดจะลุกเเล้วยังจะไห้เพื่อนไปซื้อของคนเดียวด้วย

"ชั้นไปด้วย"

"ไม่ต้องยุ่ง"

"คุนประธานอยู่นี่เถอะครับ ถือว่าอยู่เป็นเพื่อนผมเเล้วกันนะ"

"เเต่ว่าฮาระไปคนเดียวมันจะดีเหรอ...."

"เรื่องของชั้น" เจ้าบ้า นี่แกไม่คิดจะตับความหวังดีจากชั้นเลยงั้นเหรอ

"จะไปล่ะ พวกนายสองคนอยากได้อะไรเป็นพิเศษบ้างรึเปล่า จะได้ซื้้อมาไห้" เอาจริ๊งงงง นายจะซื้อมาไห้มาจริงๆงั้นเหรอ ตูไม่อยากเชื่ออ่ะ

"ขอคุกกี้กับช็อกโกเเล็ตอย่างละหนึ่งเเล้วกันนะ"

"อืม"

"น้ำอัดลมกับเเซนวิช" ผมบอก

                "อื้ม เดี๋ยวจะซื้อมาไห้นะ "ว่าเเล้วฮาระก็เดินออกจากห้องไป ไนตอนนี้เหลือผมอยู่กับซายะสองคน นั่งกันได้สักพัก ผมก็เหลือบไปดูนาฬิกาที่ข้อมือ หวาาาาาาาา สายเเล้วววว ถ้าช้ากว่านี้ ข้าวเย็นบินไปเเน่เลย ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยย

               "ชั้นขอตัวก่อนนะ"

              "พรุ่งนี้มาค้างนะครับ " ซายะตะโกนไล่หลังผมที่วิ่งออกมาจากห้องเรียบร้อยเเล้ว เลี้ยวตรงนู้น ตรงนี้ เเล้วก็ลงลิฟต์ไป ไนที่สุดก็มาถึงชั้นล่างสุดได้เเล้ว ผมรีบก้าวเท้าวิ่งตอไป



ปึก !


โครม !!!

[ S.Fic Kagerou Project ] sleepy day 1/?

----------------------------------------------------------------------------------------------------------


                      "นี่ คาโนะ" เด็กหนุ่มผมดำเรียกเจ้าของร่างที่นอนหลับใหลอยู่บนเตียงของเขา..ดูถ้าจะตื่นยาก....ร่างสูงตัดสินใจเดินไปอาบน้ำก่อนเเล้วค่อยมาปลุกคนตัวเล็กต่อ

                 เขาจัดแจงหยิบชุดของตัวเองและผ้าเช็ดตัวเตรียมจะเดินเข้าห้องน้ำแต่ไม่วายเหลือบมามองคนที่หลับอยู่  ถึงจะอยากถีบไห้ตกเตียงก็เถอะ ดูถ้าหมอนั่นคงจะหลับสบายน่าดู นั้นทำไห้เขาไม่อยากยุ่งสักเท่าไร เลยเลือกที่จะเดินไปอาบน้ำ

              ต่อไห้อาบเสร็จแล้ว เจ้าคนที่นอนอยู่บนเตียงไม่มีท่าทีว่าจะตื่นเลยนี่สิ ต้องไห้เรียกงั้นเหรอ ต้องไห้ปลุกสินะ หรือว่าถีบเลยล่ะ ดีไหม ถ้าคาโนะไม่มานอนบนเตียงของเขาร คนคนนี้ก็ไม่ว่าอะไรแน่นอน  เมื่อคืนเซโตะตั้งใจจะรอไห้คนตัวเล็กมาเข้านอนพร้อมกันแต่ว่าเขาดันเผลอหลับไปก่อน ตื่นมาก็เจอลูกแมวตัวโตมานอนซุกอยู่ข้างๆซะแล้ว คนตัวสูงแทบจะสปริงตัวออกจากเตียงทันที

             “นี่......”ใจเย็นไว้เซโตะ ไอที่นอนอยู่อ่ะ เพื่อนนายนะ ห้ามนะ ห้ามทำอะไรมันเด็ดขาดเลย เด็กชายร่างเล็กผมสีครีมเริ่มขยับตัวหน่อยๆ ทำไห้หัวใจของผู้ที่ยื่นอยู่ข้างเตียงพองโตขึ้นเล็กน้อย
เจ้าคาโนะมันจะตื่นแล้ว จะตื่นแล้ว...



ก็อกๆ

“คุนเซโตะ  คุนคาโนะ  ตื่นได้แล้วนะคะ” เสียงใสของมารีดังขึ้นเพื่อเรียกคนที่อยู่ข้างใน แต่ว่า...

“มารีจัง รอแปปนึงนะ คาโนะยังไม่ตื่นเลย”เซโตะตะโกนบอกเด็กสาวที่อยู่ข้างนอก พอมองไปบนเตียง เขาอยากจะถีบคนที่นอนอยู่ไห้ตกเตียงจะได้ตื่นสักที

ก็อกๆ

“เซโตะเปิดประตูไห้ชั้นเข้าไปหน่อย”  พอเจ้าของชื่อได้ยินเสียงของคิโด เขาก็รีบสาวเท้ามาเปิดประตูไห้ทันที อ่า ก็เทอคคนนี้เป็นความหวังสุดท้ายทีจะปลุกคาโนะได้แล้วนี่น่า  หลังจากที่สาวตัวสูงเดินเข้ามามารีก็เดินตามมาทันที คนมาใหม่ทั้งสองคนมองคาโนะด้วยสายตานิ่งๆก่อนจะหันมองหน้ากันพลางหัวเราะคิกๆคักๆออกมาจนเซโตะอดทีจะถามไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น

“คิโด เมื่อวานนี้นะ...”

“อ้อ เมื่อคืนน่ะเหรอ ฮึๆถามมารีเอาสิ”

“เห  ! คุนคิโดอย่ามาโยนไห้ชั้นนะคะ คุนเป็นคนต้นคิดนะคะ”

“คิโด เมื่อวานกิดอะไรขึ้น”

“ก็......ชั้นแค่เล่นเกมอะไรกันนิดหน่อยน่ะ”

“เกม...”

“ก็คือว่าเมื่อคืนน่ะค่ะ คุนคิโดมาบอกชั้นมาไห้ใส่ยานอนหลับลงไปไนน้ำแก้วไหนก็ได้แก้วนึง...”

“ชั้นก็ไปไห้ทุกคนกิน แต่ว่าคาโนะไม่ซวยไป ดันหยิบได้แก้วที่ใส่ยาไว้น่ะสิ ฮึๆ”

"เทอยังคิดจะเล่นทั้งๆที่รู้ว่าวันนี้เราต้องไปเที่ยวกันเนี่ยน่ะ

"ชั้นเตือนคุนคิโดเเล้วนะคะ"

"น่าๆ ชั้นปลุกคาโนะเองก็ได้พวกนายสองคนไปรอข้างนอกเถอะ"คิโดตัดบทพลางดันหลังมารีเเละเซโตออกจากนอกไป เด็กสาวค่อยๆโน้มตัวลงนั่งข้างเตียงที่คาโนะนอนอยู่ก่อนจะ




เป๊าะ !

 

        "โอ๊ย ! " เจ้าของผมสีครีมถึงกับเด้งตัวออกจากเตียงทันทีที่ถูกดีดหน้าผาก ก่อนจะหันมามองค้อนผู้กระทำด้วยความไม่พอใจ

            "ไปอาบน้ำซ่ะ ทุกคนรออยู่" เด็กสาวว่า พร้อมกับหมุนตัวเดินออกจากห้อง คนโดนสั่งเองก็ทำตามด้วยความตะขิดตะควงใจเล็กน้อยเเต่ก็ไม่ได้คิดอ่ะไรมาก


-รอ...วันนี้มีนัดไปไหนรึเปล่านะ-

      

         การอาบน้ำของคาโนะเต็มไปด้วยความง่วงงุน พอจะหยิบสบู่ก็ดันทำหลุดมือ จะก้มเก็บหัวก็พุ่งไปหาเรื่องกับกำเเพง หลังจากอาบน้ำเสร็จร่างกายของเขาคงเต็มไปด้วยรอยเเผลล่ะมั้ง


"ชุด...ชั้นลืมหยิบชุดเข้ามาเหรอเนี่ย.."เป็นไปได้ยังไงปกติเขาจะไม่เคยพลามเรื่องการหยิบเสื้อผ้าเข้าห้องน้ำไม่เหมือนรูมเมทของเขาที่จะต้องค่อยเปิดประตูมาบอกว่า 'ชั้นลืมหยิบชุดมาน่ะ ช่วยหยิบไห้หน่อยสิ เอ้อ ผ้าเช็ดตัวด้วยนะ '

-นุ่งผ้าเช็ดตัวเเล้วไปหยิบเองก็ได้ฟ่ะ-

      



              ร่างเล็กเปิดประตูเเละก้าวเท้าเดินออกไปจากห้องน้ำ อีกห้าก้าวจะถึงตู้เสื้อผ้าเเล้วเเต่ว่า สมองของเขาไม่สามาถรต่อสู้กับความง่วงที่ถาโถมเข้ามาได้ ร่างทั้งร่างของคาโนะล้มลงไปนอนระนาบกับพื้นห้อง พร้อมกับสติที่ดับลงอีกครา






นาน....นานไปเเล้ว...คาโนะเเกจะอาบน้ำอะไรนานนักหนาฟ่ะ....

           "คิโดชั้นไปตามคาโนะนะ " เซโตะพูดพร้อมกับลุกออกจากโซฟาเดินตรงไปทางห้องนอนของเขากับคนข้างในพอเปิดประตูเข้าไปร่างสูงมองไปทางห้องน้ำก่อนเป็นอันดับเเรก คำตอบค่อนข้างน่าพอใจคือ เจ้าของเรือนผมสีครีมอาบน้ำเสร็จเเล้ว เขาจึงละสายตาจากห้องน้ำเเล้วมองไปรอบๆ สายตาของคนตัวสูงไปปะทะกับร่างเล็กที่นอนหลับสนิทอยู่[กับพื้น]


      "คาโนะ....ตื่นๆ วันนี้พวกเราจะไปเที่ยวกันไม่ไช่เหรอ "  ต่อให้เซโตะพูดเสียงดังมากเท่าไรมันก็ไม่ได้ทำไห้คนที่หลังอยู่มีท่าทีจะตื่นเลย แถมยัง.....

         "อื้อ...เซโตะ...นายมานอนเป็นเพื่อนชั้นหน่อยสิ" ไม่พูดเปล่าร่างบางดึงคนที่ยืนอยู่ข้างๆไห้ลงมานอนด้วยกันก่อนจะใช้ขาข้างหนึงเเทรกไปตรงหว่างขาของร่างสูง พลางซุกหน้าเข้ากับอกของคนตรงหน้า

    "เฮ้ย... คาโนะตื่นได้เเล้ว เสื้อผ้านายน่ะยังไม่ได้ใส่เลยนะ" ตอนนี้หน้าของเขากับคาโนะห่างกันไม่ถึงคืบ ร่างเล็กตรงหน้ากำลังกอดเขาเเน่นส่วนตัวคนถูกกอดเองก็เเทบจะคลั่งเพราะการกระทำของคนตรงหน้า เขาพยายามเบือนหน้าหนีเเต่ยังไงก็ต้องหันมาเเอบมองอยู่ดี ก่อนที่เซโตะจะตัดสินใจใช้วิธิรุนเเรงเพื่อปลุกร่างเล็ก





กึก....

"เซ.....เซโตะ   หยุดนะ ฮะๆๆ" คาโนะหัวเราะลั่น เเน่นอนว่าเขาตื่นเเล้ว

"ตื่นสักที  ไปแต่งตัวได้เเล้ว " เซโตะว่าพลางดันร่างเล็กออกจากอ้อมกอด คนถูกดันเพิ่องรู้ถึงสภาพของตัวเองในตอนนี้ถึงกับหน้าแดงก่อนจะลุกออกจากตัวของร่างสูง

"จะว่าไป คาโนะทำไมวันนี้นายถึงออกมาในสภาพนี้ล่ะ "

"พอดีชั้นลืมหยิบเสื้อน่ะ"

"แล้ว..."

"นายรีบไม่ใช่เหรอ ออกไปก่อน ชั้นจะเเต่งตัว" คนตัวเล็กตัดบท

"เเล้วอย่ามานอนหลับเบบนี้อีกล่ะ" เซโตะเเกล้งเเหย่เล่นก่อนจะเดินออกจากห้องไป
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
TBC